فیلم عروسی خاموش مصیبتی دیگر از مرگ یک دیکتاتور

خلاصه داستان:

عروسی خاموش فیلم شوخ و تلخی است. مرگ استالین  در سال 1953 به تنهایی یک دلیل کافی بود تا مردم رقص و پایکوبی کنند. اما با این حال بعد از مرگ این دیکتاتور به دلیل فشارهای سنگینی که از حکومت وقت و طرفداران رهبر خلق بر مردم فشار می‌آورد باعث شد که حتی مردم شادی و خوشحالی حاصل از جشن عروسی خود را در خفا و پنهانی برگزار کنند.

فیلم عروسی خاموش روایتی از یک واقعه تاریخی است که در این روایت جشن عروسی مایا و یانکو مصادف با مرگ استالین است و به خاطر همین موضوع آن‌ها نمی‌توانند با جشن و پایکوبی راهی خانه بخت شوند و مجبورند؛ بدون سر و صدا و پنهانی همراه با اقوام جشن خود را برگزار کنند. همین لحظات سکوت و ترس از با خبر شدن نیروهای حکومتی موجب می‌شود صحنه‌های جذاب و ایده‌آل توسط کارگردان فیلم خلق شود.

در طول فیلم یک فلاش بک به موقع و البته زیبا داریم که به دوران آشنایی و نامزدی شیرین مایا و یانکو می‌‌پردازد و موافقت خانواده‌ها برای برگزاری جشن عروسی که متاسفانه مصادف می‌شود با روز مرگ ظالمی که بعد از مرگش هم قرار نیست دست از سر مردم بر دارد تا بتوانند جشن عروسی خود را بر پا کنند چرا که جمهوری شوروی برگزاری هر نوع جشنی را به مدت یک هفته قدغن کرده است.

با این وجود والدین مایا و یانکو نمی‌توانند از جشن عروسی فرزندانشان به راحتی بگذرند، چرا که تدارک زیادی برای جشن عروسی این دو نفر دیده‌اند و کنسل کردن این جشن برای آنان سخت است، پس تصمیم می‌گیرند همان جشن را در سکوت برگزار کنند.اما همه چیز آنگونه که انتظار دارند؛ پیش نمی‌رود.

فیلم عروسی خاموش یک فیلم عجیب و غریبی است که ترکیبی از کمدی، تراژدی، رئالیسم جادویی همراه با نماهای سیاه و سفید با موسیقی فولکلور تداعی فیلم‌های دهه بیست میلادی است که به درستی و با دقت توسط کارگردان خلق شده‌اند و تا حد زیادی در ایجاد هیجان و تعلیق در بیننده موفق عمل کرده است.

مولئله به عنوان کارگردان فیلم اولی به خوبی توانسته صحنه‌های سورئال زیبا را به کمک بازیگرانی چون مدآ آندریا ویکتور در نقش مایا به درستی به تصویر بکشد.

این فیلم تنها به تصویر کشیدن لحظات تلخ و شیرین یک جشن عروسی نیست، بلکه به نمایش گذاشتن غنای سینمای معاصر رومانی در بیستمین سالگرد انقلاب این کشور است، که در طول تاریخ با یک چنین اتفاقاتی  زیاد برخورد کرده‌ایم و بدون شک برخورد خواهیم کرد

کم نبوده‌اند فیلم سازانی که در مورد سختی و شقاوت دوران حکومت یک دیکتاتور آثار ماندگاری را خلق کنند، اما وجود ظلم و سختی بعد از مرگ یک دیکتاتور آن هم زمانی که قرار است، خاطره انگیزترین اتفاق زندگی رخ دهد، داستان را پر کشش و البته تا حد زیادی دردناک می‌کند که همین موضوع دارای ظرفیت بالایی است تا بیننده تمایل برای دیدن ادامه فیلم را داشته باشد.

به خصوص که در صحنه فلاش بک خاطرات شیرین و رمانتیک زیادی را از دو بازیگر اصلی فیلم می‌بینیم که شیرینی این لحظات میل بیننده را برای ادامه فیلم بیشتر می‌کند. با وجود این همه جذابیت و این همه علاقه آیا این دو زوج موفق می‌شوند عروسی خود را بدون آنکه ماموران حکومتی مطلع شوند؛ برگزار کنند و اگر کسی بویی ببرد و خبر به گوش نیروهای خلق برسد، چه سرنوشتی برای عروس و داماد و خانواده‌ها و حتی حاضرین حاضر در جشن عروسی پیش خواهد آمد.

این‌ها همان سوالاتی هستند که در سی دقیقه ابتدایی فیلم به ذهن مخاطب خطور می‌کند و یکی از همان زرنگی بازی‌های فیلم سازاست تا بیننده را برای تماشای ادامه فیلم مشتاق و محکم نگه دارد تا به سرنوشت شخصیت‌ها علاقه مند شود.