فیلم Perfect Strangers نگاهی تلخ و خنده ‌دار به اعتیاد ما به موبایل و روابط عاطفی دارد

خلاصه داستان:

فیلم Perfect Strangers با نگاهی طناز و دردناک به روابط عاطفی

به نظر می‌رسد اعتقاد رایج این است که ظهور فناوری – به طور خاص، گوشی‌های تلفن همراه، اینترنت و رسانه‌های اجتماعی – زندگی روزمره ما را تحت تاثیر خود قرار داده است که باعث ایجاد ترس و نگرانی جدیدی می‌شود.

در واقعیت، آنچه اتفاق می‌افتد این است که شبکه‌های اجتماعی ترس‌ها و اضطراب‌هایی را که قبلاً داشته‌ایم و قرن‌ها بوده است بزرگ می‌کند و دوباره به شکل متن یا تصویر به ما تحویل می‌دهد. ما به عنوان موجوداتی ذاتاً اجتماعی، به شدت تحت تأثیر برداشت‌ها و نظرات قرار می‌گیریم: ما می‌خواهیم اطمینان حاصل کنیم که با بهترین و جذاب‌ترین زوایای خود با جهان روبرو می‌شویم. ما با وسواس اینکه کدام قسمت از زندگی خود را با این مخاطب به اشتراک بگذاریم را، انتخاب می‌کنیم. و ما جنبه‌های زندگی، شخصیت و بدن خود را که از آنها بیشتر شرمسار هستیم پنهان می‌کنیم.

جنبه جالب این امر این است که تلفن‌های همراه می‌توانند به عنوان یک ابزار مدیریت برای افراد آنلاین (با بسیار انتخابی بودن در مورد آنچه که در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک می‌گذاریم) و زندگی واقعی ما (با اجازه دادن به ما با احتیاط به علایق و رفتارهایی بپردازیم که از اینکه دوستان و خانواده‌مان از آنها مطلع شوند خجالت می‌کشند) مورد استفاده باشند. اما اگر این اشتراک گزینشی به طور ناگهانی توسط یک نیروی خارجی دیگر قطع شود – فرض کنیم فشار همسالان – و ناگهان مجبور شدیم همه را روی میز بگذاریم چه؟ گابریل گارسیا مارکز می‌گوید: “همه سه زندگی دارند” عمومی، خصوصی و مخفی.

De la Iglesia نسخه بازسازی شده اسپانیایی یک فیلم پرطرفدار ایتالیایی را با شوخ طبعی تاریکی را به نمایش می‌گذارد.

فیلم Perfect Strangers را بهتر است با دوستان دید. شما به چرخش‌های ظالمانه فیلم، با هم می‌خندید، در حالی که بی سر و صدا از آنچه در پشت آن صفحه کوچک سیاه پنهان می‌کنند در تعجبید.

فیلم Perfect Strangers ما را با گروهی از دوستان، از جمله میزبانان اوا و آلفونسو (یک زوج بزرگتر ثروتمند در یک ازدواج دوست داشتنی اما پر از مشکل) و مهمانان آنا و آنتونیو (یک جفت وکلای میانسال با یک رابطه تنش زا)، ادواردو و بلانکا ( یک زوج جوان طبقه کارگر که عاشق یکدیگر هستند)، و په په (یک معلم بیکار که حقیقت را در مورد شریک زندگی غایب خود پنهان می‌کند) در شبی که مصادف با یک ماه گرفتگی نادر است برای شام جمع شده‌اند آشنا می‌کند.

همراه با رسیدن و خوش و بش مهمانان شب را طی می‌کنیم. با ورود هر میهمان، احساسات این گروه کاملاً گره خورده از دوستان را تماشا می‌کنیم و نگاهی اجمالی به روابط آنها (با یکدیگر و همچنین سایر افراد مهم مربوطه) می‌اندازیم.

وزن و سنگینی در فیلم Perfect Strangers بر دوش گفت وگو است و گاهی اوقات خیلی شبیه یک صحنه نمایش است. با این حال، الكس د لا ایگلسیا، كارگردان مشهور – معروف به خاطر نمایش‌های مسخره آمیز مانند Day of the Beast و La Comunidad – نگاهی ماهرانه و پویا به گفت و گوهای پیش از شام ذارد، و همه چیز را از احساس کسالت و سکونن دور نگه می‌دارد.

آنچه که طرح را به جلو پیش می‌برد بازیی است که میهمانان شام تصمیم می‌گیرند انجام دهند. بعد از چند مکالمه ناسازگارانه، بلانکا ساده‌لوحانه پیشنهاد می‌کند که همه مهمانان شام باید تلفن خود را روی میز بگذارند. هر متن، پیام صوتی یا تماس تلفنی که در طول شام به هر کسی برسد، باید با صدای بلند توسط کل گروه خوانده یا شنیده شود.

همانطور که تصور می کنید، همه چیز روان و شاد و خوب پیش نمی‌رود. قطعا تماشای فیلمی درباره یک گروه از دوستان که یک شام دلپذیر و بی حادثه را می‌گذرانند جالب نیست. 90 دقیقه بعدی، گاهی اوقات دلخراش، اضطراب آور و خنده دار است. پس زمینه کسوف یک احساس سورئال و پیشگویی کننده را برای کل ماجرا فراهم می‌کند.

در غیاب دلپذیر صحنه‌های اکشن – و فیلمی تقریبا تک لوکیشنی- این فیلم وزن زیادی در صحنه‌های گفتگوی خود می‌گذارد. برای روایت موثر این داستان، کارگردان به بازیگرانی نیاز دارد که آن را به طور قانع کننده‌ای به بیننده بفروشند. بازیگرانی که با کشف جزئیات صمیمی از زندگی دوستانشان (و شرکا)، احساسات عاطفی پیچیده‌ای را در ذهن این شخصیت‌ها را برقرار می‌کنند. چند لحظه فوق العاده در این فیلم وجود دارد که در دست یک مجری ماهر قرار می‌گیرد. این جنبه‌ای است که در آن Perfect Strangers برتری دارد. کل بازیگران خوب هستند، با بازی‌های برجسته از پپون نیتو در نقش پپه و دفن فرناندز در نقش بلانکای ساده‌لوح.

De la Iglesia با ظرافت و چشمی تیزبین و کارآزموده در فیلم Perfect Strangers به همه جزییات می‌پردازد، دوربین آنخل آموروس گاهی اوقات با سرگیجه در اطراف آپارتمان سرک می‌کشد، گاهی اوقات جزئیات داستان را به دست تماشاگر می‌دهد و تمام وقت بیننده را به طرز ماهرانه‌ای مجبور می‌کند فراموش کند که ما در اصل یک فیلم تک لوکیشن را تماشا می‌کنیم. البته من پایان را اسپویل نخواهم کرد – اما ممکن است کمی احساس خستگی کنید. اما مطمئناً فیلم Perfect Strangers، این فیلم پرتنش، شوخ و تکان دهنده ارزش دیدن را دارد. گاهی اوقات به بیرون از تراس حرکت می‌کنیم تا به کسوف، نگاه کنیم که پایان پیچشی سخت و قابل توضیح برای فیلم فراهم می‌کند، پایانی خوش احساس اما غیرقابل توجیه، حداقل این حسن را دارد که اطمینان حاصل کند که غریبه‌ها صحنه را بانتیجه شاد لازم قبل از کریسمس به پایان می‌رسانند – پایانی که با توجه به تمام عصبانیت‌ها و جیغ و فریادهای قبل از آن، ممکن است بزرگترین دروغ فیلم باشد.