معرفی فیلم Manhattan وودی الن با هنرنمایی دایان کیتون

خلاصه داستان:

چرا “منهتن” وودی آلن ترین فیلم آلن تاکنون است؟

فیلم manhattan شاهکار دهه‌هفتادی وودی آلن بر آمده از نگاه شخصی او به دنیای اطرافش در مضمون و ایده‌های تماتیک است و در اجرا وام‌دار همان سینمای مهم دهه‌ هفتاد آمریکا و البته سینمای هنری اروپاست. شخصیت‌های فیلم همان شخصیت‌هایی هستند که ما می‌توانیم در جای‌جای سینمای آلن جستجویشان کنیم و ویژگی‌های مشترکی بین آن‌ها بیابیم،  اما نبوغ وودی آلن باعث شده تا هربار بتوانند ما را غافل‌گیر نمایند و طنازی و حرف‌های جدیدی را ارائه کنند.

آدم‌هایی که پی‌درپی در حال یافتن اشتباهات خود در زندگی هستند و این اشتباهات بازهم تکرار می‌شوند. اما این‌بار جغرافیا نیز به وضوح روی این آدم‌ها و تصمیماتشان تاثیرگذار بوده است. گرچه که ما چیزی به جز چند جای مهم از «منهتن» در نیویورک را نمی‌بینیم، اما نوع گفتار شخصیت‌ها، نوع برخوردشان با مسائل و با یکدیگر و البته پیشینه‌ای که خودشان به ما ارائه می‌کنند، قطعا در فهم بهتر این تاثیرگذاری عیان است. وودی آلن در دهه‌ای که فیلم‌‌های مهمی از محیط‌ها آمریکایی ساخته شده و موثر بودن جغرافیا در سینما، به واسطه فاصله گرفتن سینمای آمریکا از شاخصه‌های کلاسیک خود و نزدیک شدن به شاخصه‌های سینمای اروپا، در فیلم‌ها نمایش داده شده‌اند (مهم‌ترین آن‌ها پدرخوانده در اوایل دهه هفتاد و راننده تاکسی در اواسط این دهه) در اواخر این دهه با نگاهی متفاوت نسبت به این جغرافیا پا به عرصه می‌گذارد. نگاه او نه مثل کاپولا بدبینانه و نه مانند اسکورسیزی خشمگین است، او نگاهی متعادل‌تر را ارائه می‌دهد و تمرکز خود را برپایه روابط انسانی بنا می‌نهد. جایی که آدم‌ها در جغرافیا غرق شده و باید زندگی کنند. آدم‌های فیلم نه از روی بدی و دل‌سنگی بودنشان، بلکه از روی عشق و علاقه به زندگی است که تا این حد تلاش و کوشش می‌کنند و شاید نمایش آن طلوع خورشید در انتهای فیلم نشانگر این باشد که آلن قصد نداشته که سیر تغییرات شخصیت‌ها را در این برخوردها و کشمکش‌ها نشان دهد، بلکه او تنها تا پیش از شروع تغییرات را به ما نشان داده و حالا آن آفتاب برآمده از میان ساختمان‌های بلند، می‌تواند یک زندگی جدید را نوید دهد.

به قلم: “عباس نصراللهی”