خلاصه داستان:

سورنتینو با فیلم آنها loro به قلب تاریکی برلوسکونی قدم می‌گذارد

آخرین فیلم پائولو سورنتینو، فیلم آنها loro مملو از لحظاتی است که می‌توان در آن‌ها مولفه‌های سبکی خاص او در فیلمسازی را مشاهده کرد. فیلم loro همزمان به دو اثر شاخص و پیشین او نزدیک است و موفق می‌شود ترکیبی از هر دوی آن‌ها را درون خود جای دهد. از لحاظ بعد سیاسی و پرتره‌ای که قصد دارد از یکی از شخصیت‌های مشهور دنیای سیاست ایتالیا نشان دهد، بسیار شبیه به Il Divo و از لحاظ رنگ و لعاب و صحنه‌های شلوغ و پر طمطراق و جای دادن رقص و موسیقی در میان تمام اتفاقات دیگر پیرنگ، بسیار نزدیک به The Great Beauty می‌شود. اما نکته بارز در سینمای سورنتینو و به خصوص فیلم آنها loro به دلیل سخت و دیریاب بودنش، این است که او هم‌چنان مانند همان دو فیلم معروفش از قطع‌های بی‌وقفه‌ی صحنه و ایجاد ریتم از طریق پرش‌های متوالی تصویری استفاده می‌کند.

معرفی فیلم از سینمای اروپا، آمریکا و آسیا در کویین مدیا

از طرفی نیز شکل روایی فیلم‌های او (و این فیلم) به گونه‌ای است که همسو با چنین ترفند بیانی‌ای باشد. اگر بناست تا چیزی از پشت‌پرده‌ی وقایع نشان داده شود، سورنیتنو از دورترین نقاط به این منظور دست پیدا می‌کند. یعنی در ازای حرکت مستقیم به سمت موضوعی ملتهب و پر از جزییات برای بازگویی، با توجه به پتانسیل موضوع برای کلی‌نگری، او آرام‌آرام و از طریق نزدیک شدن به شخصیت و بازنمایی زندگی شخصی او و روحیات و حالاتش به آن نقطه‌ی خاص می‌رسد و در خلال همین شخصیت‌پردازی و ایجاد حس نزدیکی است که واقعیت‌هایی را نیز بیان می‌کند. از این رو فیلم loro آنها دقیقا در مرز بین دو فیلمی که نام برده شد در حال حرکت است و همین شاید همراهی با آن را کمی سخت نماید. اما در پرداخت به جزییات، سینمایی کردن زندگی شخصی چون سیلویو برلوسکونی بدون اتکا به نام روایط خاص او و در پیاده‌سازی مولفه‌های شخصی فیلمساز موفق است و هم‌چنان می‌توان از طنازی سورنتینو در عین جدی بودن و بازی درجه‌یک تونی سرویلو لذت برد.

به قلم :”عباس نصراللهی”